تاریخچه کشور ترکیه

با حمله مغولها به آناتولی که در سال ۱۲۴۳ دولت سلجوقی به سرعت رو به شکست می رفت، یک حاکم ترک به نام عثمان در سال ۱۲۹۹ در محوطه Söğüt در اسکیشر در گوشه شمال غربی شبه جزیره امپراطوری را شروع کرد. بیلیک عثمانی به سرعت در طول قرن چهاردهم گسترش یافت و بدین ترتیب امپراطوری عثمانی به وجود آمد که بر قلمرو وسیعی در سه قاره حکمرانی کرد و تا پایان سال اول جنگ جهانی اول دوام آورد. عثمانی ها در سال ۱۴۵۳ قمری، قسطنطنیه (استانبول امروزی) را به دست گرفتند، در زمان سلطنت سلطان مکتب دوم (۱۴۵۱-۱۴۸۱)، امپراتوری بیزانس سقوط کرد، که این نیز نشانگر پایان قرون وسطی و آغاز عصر جدید بود.

در دوره سلطنت سلطان مفتح دوم، که عنوان “فاتح” را به عهده گرفت، دولت عثمانی وارد عصری از توسعه سریع شد که تا پایان قرن شانزدهم دوام داشت. در اوج خود، عثمانی ها بر آنچه در حال حاضر یونان، بلغارستان، یوگسلاوی، آلبانی و رومانی و بر همه جزایردریای مدیترانه شرقی و بر سر آنچه امروز خاورمیانه است، حکومت می کردند. مرزهای امپراتوری از کریمه در شمال به یمن و سودان در جنوب و از ایران و دریای خزر در شرق تا وین در شمال غربی و اسپانیا در جنوب غربی گسترش یافته بود. با این وجود، از قرن شانزدهم، امپراتوری عثمانی برتری اقتصادی و نظامی خود را در مقایسه با اروپا که با رنسانس به سرعت توسعه یافته بود، با فتح سرزمینهای جدید و دسترسی آن به مواد اولیه و با انقلاب صنعتی از دست داد. امپراتوری عثمانی نتوانست با این تحولات جدید سازگار شود؛ بنابراین، توازن قدرت به نفع کشورهای اروپایی تغییر کرد. جنبشهای ناسیونالیستی در ترکیه از قرن نوزدهم شروع شد و جنبشهای خودمختاری و شورش ملل بالکان با حمایت قدرتهای اروپایی و روسیه، آرام آرام امپراتوری عثمانی را فروپاشیدند.